വീണ്ടുമൊരു കുത്തിക്കുറിപ്പ് ....

കുറച്ചു കാലമായി എനിക്കൊന്നിലും ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല . മനസ്സ് വല്ലാതെ ഒഴുകി ഒഴുകി പോകുന്നു.കഴിഞ്ഞ മാസം എന്‍റെ പരീക്ഷയായിരുന്നു . ഈ നാട്ടില്‍ ജോലിക്കാരനായി വന്ന എനിക്ക് കിട്ടിയ ഏറ്റവും വലിയ " ഉപദേശമായിരുന്നു " സായിപ്പന്‍ മാര് ഒന്നും പഠിക്കാന്‍ പോവില്ല ,കട്ട ഉഴപ്പന്‍ മാരാണ് .നമ്മള്‍ ഏഷ്യന്‍സ് ഇത്തിരി ശ്രമിച്ചാല്‍ നല്ല വിജയം നേടാം എന്നൊക്കെയുള്ളത് .... എന്‍റെ അനിയന്‍റെ എഞ്ചിനീയറിംഗ് ക്ലാസിലും മറ്റു പല കൂട്ടുകാരുടെ ക്ലാസ്സുകളിലും ഒറ്റ സായിപ്പന്മാര് പഠിക്കാന്‍ ഇല്ലാത്തത് എനിക്ക് വലിയ സന്തോഷ വാര്‍ത്തയായിരുന്നു.എന്തായാലും നാലു മാസത്തെ വന്‍ തയാറെടുപ്പിനു ശേഷം എന്‍റെ ആദ്യ പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞ ജൂണ്‍ പതിനഞ്ചിന് എഴുതി.ഇവിടുന്നു പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ് യാത്ര ചെയ്ത് hockley എന്ന എക്സാം സെന്ററില്‍ ചെന്ന ഞാന്‍ കണ്ടത് ബ്രിട്ടണിലെ ഏറ്റവും വലിയ ജനക്കൂട്ടമായിരുന്നു. ഒരു തമിഴ് സിനിമയില്ലേ ബോയ്സ് അതിലെ ഒരു പാട്ട് സീനില്‍ കാണിക്കുന്നത് പോലെ ഒരു സ്റ്റഡിയം മുഴുവന്‍ സായിപ്പ് പിള്ളേരെക്കൊണ്ട്‌ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞു ......... ഹോ എനിക്കോര്‍ക്കാന്‍ കൂടി വയ്യ . question paper കയ്യില്‍ കിട്ടിയപ്പോള്‍ ബാക്കിയോണ്ടാരുന്ന ബോധം കൂടി പോയി കിട്ടി . അപ്പുറത്തും ഇപ്പുറത്തും ഇരിക്കുന്ന സായിപ്പന്മാരും മദാമ്മക്കുഞ്ഞുങ്ങളും scientific calculator ഉം മറ്റു instruments ഉം ഒക്കെ വച്ചു extra പേപ്പര്‍ ഒക്കെ വാങ്ങിച്ചു കിടിലമായിട്ടു എഴുതി കൂട്ടിയപ്പോള്‍ , ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച examination board കളില്‍ ഒന്നായ Association of charterd certified Accoutants ന്‍റെ question paper ഒന്ന് വായിച്ച് തീര്‍ക്കാന്‍ പോലും കഴിയാതെ ഇറങ്ങി പോന്നപ്പോള്‍,ഞാന്‍ ശരിക്കും"desp"അടിച്ചു പോയി .
അതിന്‍റെ കൂടെ വര്‍ക്ക്‌ പെര്‍മിറ്റ്‌ പുതുക്കാന്‍ solicitors നേ കാണാനുള്ള തുടരെ തുടരെയുള്ള ലണ്ടന്‍ യാത്രകള്‍.വിസ പുതുക്കി കിട്ടുമെന്നും ഇല്ലന്നുമുള്ള പറച്ചിലുകള്‍.
നാട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി പോയാല്‍ എന്ത് പണി കിട്ടും ? മൊത്തത്തില്‍ "desp"... അതിന്‍റെ കൂടെ ഇന്ന് പ്രിയപ്പെട്ട ടീമായ അര്‍ജന്റീന മഴ നനഞ്ഞ കടലാസ്പുലികളായി മാറിയപ്പോള്‍ ആകെ മടുത്തു പോയി ...
വൈകുന്നേരം, I hate love stories എന്ന ഹിന്ദി സിനിമ പോയി കണ്ടു.ഒരു average movie . എന്തായാലും ഇതിലെ നായകന്‍ വില്ലനേ നേരിടാന്‍ ഹെലികോപ്ടറില്‍ മിസ്സൈലുമായി വരാഞ്ഞത് കൊണ്ട് ഒത്തിരി ആശ്വാസം തോന്നി . അതിന്‍റെതായ ഒരു നിലവാരം സിനിമയ്ക്കുണ്ട്.പിന്നെ അതിലെ നായിക ചിരിച്ചപ്പോഴും അവനോടു പിണങ്ങിയപ്പോഴുമെല്ലാം എന്‍റെ പഴയ ജര്‍മന്‍ കാരി പെണ്ണിനെ ഞാന്‍ ഓര്‍ത്ത്‌ പോയി.സിനിമ കഴിഞ്ഞു കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം ബിര്‍മിന്‍ഹാമില്‍ നിന്ന് മുറിയിലേക്ക് നടന്നപ്പോള്‍ എന്നത്തേയും പോലെ മനസ്സ് ഒഴുകി നടന്നു.മ്യൂണിച്ചിലെ മഞ്ഞു വീണു കിടക്കുന്ന റെയില്‍ സ്റെഷനില്‍, ഏതെങ്കിലും ഒരു സന്ധ്യക്ക്‌ റെയില്‍ കാത്തു നിന്നപ്പോള്‍ അവളെന്നേ ഓര്‍ത്തിട്ടുണ്ടാകുമോ?
രാത്രിയില്‍ ബിര്‍മിന്‍ഹാമില്‍ നിന്ന് ഹോട്ടലിലേക്കുള്ള നടപ്പ് എനിക്ക് വളരെ ഇഷ്ടമാണ്.ഓരോന്ന് ചിന്തിക്കാനും ഓര്‍മ്മകള്‍ അയവിറക്കാനും അതോടൊപ്പം കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം "കഥകള്‍" പറയുന്നതുമൊക്കെ ഈ നടപ്പിലാണ്.ഇപ്പോള്‍ വിസയുടെ സമ്മര്‍ദ്ദം ഉള്ളത് കൊണ്ട് ഇനി എത്ര നാള്‍ ഇങ്ങനെ നടക്കാന്‍ കഴിയും എന്നെനിക്കറിയില്ല.എന്ത് സംഭവിച്ചാലും,അത്"കാലമാണ്" (നമ്മടെ പഴയ ഇന്ത്യന്‍ തിയോളജി)എന്ന് കരുതാം അല്ലേ? അറുപതു കൊല്ലം ഈ ഭൂമിയില്‍ ആയുസ്സ് കാണും
അത്രയും കാലം ഈ ഭൂമിയില്‍ ജീവിക്കുക.എന്തൊക്കെ നേടിയാലും അമേരിക്കന്‍ പ്രസിഡന്റ് ആയാലും എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു നാം പ്രകൃതിയില്‍ പഞ്ച ഭൂതങ്ങളില്‍ ലയിച്ചു ചേരും.വന്‍ "desp " ആയതു കൊണ്ട് ഈ പോസ്റ്റില്‍ വല്ലാതെ philosophy കേറി വരുന്നു.അതുകൊണ്ട് നാട്ടുകാരെ കൂടുതല്‍ മെനക്കെടുത്തിക്കാതെ ഈ പോസ്റ്റ്‌ നിര്‍ത്തുന്നു.
ഒരു പോസ്റ്റ്‌ എഴുതിയിട്ട് ഒത്തിരി കാലമായല്ലോ എന്നത് കൊണ്ട് മാത്രം എഴുതി പോയതാണ് . നിങ്ങള്‍ എന്നോട് സദയം ക്ഷമിക്കൂ .....